Rudnicki Franciszek ppłk pil. inż.

Urodzony 21.10.1894 r. w miejscowości Zabara Zwiahel. Stopień oficerski otrzymał w szkole oficerów artylerii w Piotrogradzie w 1915 r. W końcu 1917 r. zgłosił się do Armii Polskiej we Francji, z której w sierpniu 1918 r. zwolnił się na własną prośbę. Następnie pracował w zakładach lotniczych Farmana pod Paryżem. Do Polski przedostał się w listopadzie 1919 r. wraz z „Błękitną Armią”, w szeregach 39 EBre (przemianowanej później na 16 EW, której dowódcą został na początku sierpnia 1920 r.). W dniu 23.04.1920 r., podczas walk o Berdyczów, jego samolot został ostrzelany przez wroga i pilot z trudem ale szczęśliwie doprowadził uszkodzoną maszynę do własnych linii. W dniu 12.08.1920 r. odbył lot wraz z pchor. obs. Władysławem Ciechońskim na maszynie typu Breguet. Lotnicy natknęli się w okolicy miejscowości Tłuszcza na oddziały bolszewickie w sile około 2 dywizji. Pilot obniżył maksymalnie pułap i rozpoczął ostrzał przeciwnika, jednocześnie tak manewrował płatowcem ażeby obserwator również mógł prowadzić ogień. Podczas nalotu pilot został trafiony w udo, pomimo bólu i upływu krwi nie zaprzestał nękania bolszewików. Wycofał się dopiero, gdy ujrzał nadciągające oddziały polskie, bezpiecznie wylądował za nimi. Dopiero na ziemi okazało się, że pchor. Ciechoński nie żyje. Na wpół przytomny zwrócił się o pomoc do stojącego w pobliży pociągu pancernego. Po lądowaniu okazało się, że Breguet pilotowany przez Franciszka Rudnickiego został trafiony ponad 60 razy.

Dekretem Naczelnego Wodza L. 2144 z dnia 22.05.1920 r. został warunkowo zatwierdzony w stopniu podporucznika wojsk lotniczych. W październiku 1920 r. otrzymał prawo noszenia odznaki lotnika na czas służby w wojskach lotniczych. Dekretem L. 2567 z 19.01.1921 r. został zatwierdzony w stopniu porucznika (z dniem 1.04.1920 r.). Od lipca 1923 r. do maja 1924 r. pełnił funkcje dowódcy 12 EW 1 PL. Z dniem 15.05.1924 r. został przydzielony do Szkoły Mechaników Lotniczych na stanowisko komendanta. Awansowany na stopień majora z dniem 15.08.1924 r. W roku 1925 ukończył francuską Ecole Superieure de l’Aeronautique w Paryżu z tytułem inżyniera lotniczego. W roku 1926 przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa, a w październiku 1927 r. (po ukończeniu dwuletnich studiów we Francji) przydzielony do Centralnej Szkoły Mechaników Lotniczych, której został komendantem. Od lutego 1929 r. pełnił funkcję komendanta w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy, a od 31.05.1929 r. komendanta Szkoły Podoficerów Mechaników Lotniczych. W roku 1933 objął obowiązki komendanta Szkoły Podoficerów Specjalistów Lotnictwa. W marcu tego roku został awansowany na stopień podpułkownika. Ppłk inż. Franciszek Rudnicki był organizatorem i pierwszym komendantem Szkoły Podchorążych Lotnictwa – grupa techniczna. Wraz z przemianowaniem Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa na Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa w Bydgoszczy (1.10.1934 r.) ppłk pil. Franciszek Rudnicki został dyrektorem nauk i działu nauk. W końcu roku 1934 został dyrektorem nauk w Szkole Podoficerów Specjalistów Lotniczych. Z dniem 23.04.1935 r. został komendantem Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa a w czerwcu 1937 r. kierownikiem Instytutu Technicznego Lotnictwa i funkcję tą pełnił do wybuchu II Wojny Światowej.

Po wybuchu wojny wyjechał do Anglii, gdzie w latach 1942-1944 był komendantem Polskiej Szkoły Technicznej w Halton, a następnie do roku 1946 komendantem Lotniczej Szkoły Technicznej RAF w Locking. Ppłk inż. Franciszek Rudnicki zmarł na emigracji w dniu 2.05.1952 r.

Za odwagę i męstwo wykazane podczas wojny polsko-bolszewickiej został odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8092, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości a także Polową Odznaką Pilota nr 21.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego