Prauss Tadeusz płk pil.

Urodził się w dniu 21.12.1896 r. w Warszawie, jako syn Tadeusza i Janiny. Ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, następnie Wyższą Szkołę Realną w Krakowie, gdzie uzyskał maturę. Następnie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. Studiów nie ukończył, gdyż 15.04.1915 r. powołany został do wojska austro–węgierskiego. Służył w 13 Pułku Piechoty. Po ukończeniu Szkoły Oficerów Rezerwy w Opawie skierowany został w czerwcu 1916 r. do Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Wiener Neustadt. Po jej ukończeniu latał jako obserwator na samolotach rozpoznawczych w 17 eskadrze lotniczej na froncie włoskim, gdzie odbył łącznie 57 lotów bojowych. Od 1.07.1918 r. uczęszczał na kurs pilotażu w Szkole Pilotów w Krakowie, a następnie w szkole wyższego pilotażu w Neumarkt.

W dniu 11.11.1918 r. wstąpił do lotnictwa polskiego w Krakowie. W dniu 16.12.1918 r. na Polu Mokotowskim w Warszawie złożył przysięgę na wierność Rzeczypospolitej. Z dniem 17.12.1918 r. przydzielony został do Głównej Kadry Samolotowej w Warszawie, następnie w styczniu 1919 r. został przeniesiony do 3 EW, w której wykonał 41 lotów bojowych. W dniu 17.05.1920 r. wystartował z rozkazem wykonania zwiadu w rejonie stacji w Boryspolu oraz wykrycie artylerii bolszewickiej, która zadała ciężkie straty polskiej piechocie. Pilot Prauss zlokalizował baterię i zrzucił w jej kierunku bomby, następnie obniżył lot i rozpoczął ostrzał z broni pokładowej. W wyniku ataku obsługa dział uciekła w panice pozostawiając rannych i zabitych żołnierzy. Po uciszeniu wrogiej artylerii powrócił na stację w Boryspolu gdzie zaatakował sowiecki pociąg pancerny, który zmusił do wycofania się ze stacji. W tym ataku zużył cały zapas amunicji, a jego samolot otrzymał 12 trafień. W dniu 30.05.1920 r. otrzymał rozkaz zaatakowania statków pancernych i transportowych na rzece Dniepr. Bomby zrzucane przez niego trafiały w bezpośredniej bliskości od celu, jedna z nich trafiła statek pancerny, który wkrótce poszedł na dno. Desant oddziałów bolszewickich nie doszedł do skutku, pod wpływem ognia z polskich płatowców wróg zaczął się wycofywać. Por. Prauss wyruszył w pościg za cofającą się flotyllą, zawrócił dopiero po wyczerpaniu całego zapasu naboi. Cała akcja prowadzona była pod silnym ostrzałem, samolot Tadeusza Praussa został kilkukrotnie trafiony. Dnia 4.06.1920 r. otrzymał rozkaz wykonania zwiadu w rejonie ujścia rzeki Teterew oraz uniemożliwienie przeprawy bolszewikom na drugi brzeg. Ponownie zadał wielkie straty nieprzyjacielowi. W trakcie tego lotu sam został ranny w rękę, rana była na tyle poważna, że pilotował jedynie sprawną ręką i nie mógł obsługiwać broni pokładowej. Pomimo upływu krwi krążył nad nieprzyjacielem, dzięki czemu jego obserwator mógł prowadzić ostrzał. Na lotnisko kijowskie powrócił dopiero kiedy obserwator wystrzelił ostatni pocisk. Po powrocie i opatrzeniu rany nie zgodził się na hospitalizację i już następnego dnia ponownie wzbił się w powietrze. W okresie od 19.04. do 19.06.1920 r. wykonał około 50 lotów bojowych.

Dekretem Naczelnego Wodza L. 2376 z dnia 23.10.1920 r. został zatwierdzony w stopniu kapitana (z dniem 1.04.1920 r.) Od 2.09.1921 r. dowodził 16 EW, a od 11.01.1922 r. został zastępcą dowódcy I Dyonu Lotniczego. Później kierował Referatem Zakupów w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej oraz by zastępcą dowódcy Oficerskiej Szkoły Lotnictwa w Grudziądzu. W kwietniu 1924 roku został awansowany na stopień majora. W tymże roku uczestniczył w pierwszym przelocie Polaków nad Alpami na samolotach typu Potez XV. Od 15.01.1925 r. był dowódcą dyonu w 4 Pułku Lotniczego w Toruniu, następnie został komendantem Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy (od 1926 r. Centralnej Szkoły Podoficerów Pilotów) i Centralnej Szkoły Mechaników Lotniczych. W roku 1926 przeniesiony został do kadry oficerów lotnictwa. Od kwietnia 1927 r. był zastępcą dowódcy 4 Pułku Lotniczego w Toruniu, a w roku 1928 został komendantem Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy. W dniu 1.01.1930 r. otrzymał awans na stopień podpułkownika. Od maja 1934 r. do sierpnia 1939 r. był dowódcą 6 Pułku Lotniczego we Lwowie. Tuż przed wybuchem II Wojny Światowej, 24.08.1939 został dowódcą lotnictwa Armii "Modlin". W dniu 12.09.1939 r. wyznaczono go dowódcą lotnictwa frontu północnego. W październiku 1939 r. został aresztowany we Lwowie przez NKWD i osadzony w obozie w Starobielsku. Został zamordowany w Charkowie wiosną 1940 r., podczas likwidacji obozu.

Za męstwo i odwagę wykazane podczas wojny polsko-bolszewickiej odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 973, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Polową Odznaką Pilota nr 13. Uhonorowany został także czechosłowacką odznaką pilota.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego