Pniewski Wiktor płk pil.

Urodzony 5.12.1891 r. w Kłecku, następnie wraz z rodzicami przeniósł się do Poznania. Od roku 1906 należał do Towarzystwa Młodzieży. W październiku 1911 roku został powołany do służby w wojsku niemieckim, gdzie odbył szkolenie na lotnika i obserwatora. Brał udział w I Wojnie Światowej w walkach na froncie zachodnim. W połowie sierpnia 1918 r. został ranny i do października tegoż roku przebywał w szpitalu polowym, skąd został przeniesiony do stacji lotniczej Flieger Ersatz Abteilung nr 4 na Ławicy pod Poznaniem.

Po przybyciu do Poznania przystąpił do POW i zaciągnął się do oddziałów powstańczych. Brał czynny udział w zdobyciu bazy lotniczej na Ławicy i został mianowany jej pierwszym polskim dowódcą. Na przełomie stycznia i lutego 1919 r. brał udział w formowaniu 1 EWlkp, następnie objął dowództwo nad jednostką. Po nalotach niemieckich na Ławicę, podjął decyzję o nalocie odwetowym na lotnisko w Frankfurcie. W dniu 13.03.1919 r. zakończono formowanie 1 EWlkp., z którą na początku czerwca tegoż roku odjechał na Front Ukraiński, gdzie brał udział m.in. w walkach w rejonie Lwowa. W czerwcu 1919 r. jego eskadra powróciła do Wielkopolski, a we wrześniu tegoż roku ponownie wyruszyła do walki. W wojnie z bolszewikami walczył na Froncie Litewsko-Białoruskim. W styczniu 1920 r. Wiktor Pniewski z powodu choroby wrócił do Poznania gdzie objął stanowisko dowódcy Sił Lotniczych w Ławicy. W lutym 1920 r. był inicjatorem powstania Zapasowego Dyonu Lotniczego w Ławicy, którego został dowódcą. We wrześniu 1920 r. został awansowany na kapitana w korpusie wojsk lotniczych (z dniem 1.04.1920 r.).

W 1922 r. mianowany został zastępcą dowódcy Centralnej Składnicy Lotniczej w Warszawie. Z dniem 7.01.1930 skierowany na trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa. W latach 1925-1939 pracował m.in. jako oficer taktyczny 3 PL, dowódca dywizjonu, kwatermistrz 3 PL w Poznaniu, dowódca I Dywizjonu Liniowego, komendant bazy 6 pułku lotniczego we Lwowie i Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Dęblinie oraz zastępca szefa Kierownictwa Zaopatrzenia Lotnictwa w Warszawie i zastępca kierownika CSL. W czerwcu 1935 r. został awansowany na stopień podpułkownika (z dniem 1.01.1935 r.).

Po wybuchu II Wojny Światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, gdzie dowodził eskadrą oficerską. W czerwcu 1940 r. organizował ewakuację lotniska do Anglii. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Polski i został szefem Wydziału Planowania w Dowództwie Wojsk Lotniczych. Wkrótce objął dowództwo nad 7 PL na Ławicy. W grudniu 1948 r. został odsunięty od dotychczas wykonywanych czynności i otrzymał posadę tłumacza w wydziale wojskowym instytutu Hydrologiczno-Metrologicznego. Po trzydziestu latach służby został mianowany pułkownikiem. Zmarł w dniu 13.08.1974 r. w Koźminie koło Maciejewa, pochowany został w Rozdrażewie w powiecie krotoszyńskim.

Płk pil. Wiktor Pniewski odznaczony został m. in.: Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, dwukrotnie Orderem Odrodzenia Polski 5 i 4 klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Korony Rumunii oraz Krzyżem Niepodległości. Uhonorowany także czechosłowacką odznaką pilota.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego