Komorowski Wiktor kpt. pil.

Urodzony 8.06.1887 r. w Mińsku, syn Onufrego i Wiktorii. Pochodził z rodziny o patriotycznych korzeniach, jego ojciec był jednym z organizatorów powstania styczniowego na terenie guberni mińskiej. Od 1893 r. uczęszczał do szkoły powszechnej, którą ukończył trzy lata później, następnie rozpoczął naukę w gimnazjum w Mińsku. Nie ukończył szkoły gdyż wydało się, że jest synem powstańca. Wyjechał z Mińska i zamieszkał w Nikolsku Ussuryjskim w pobliżu Władywostoku, gdzie ukończył gimnazjum i w 1904 r. uzyskał maturę. W tym samym roku otrzymał powołanie do wojska carskiego i przydzielony został do 3 Syberyjskiego Pułku Strzelców. Odznaczył się w trakcie wojny rosyjsko–japońskiej, za co został awansowany na chorążego i mianowany dowódcą plutonu 5 kompanii strzelców. W dniu 15.01.1915 r. Wiktor Komorowski odniósł poważne rany. Do służby ponownie powołany został 18.09.1915 r. Jako kawalerowi najwyższego rosyjskiego odznaczenia bojowego (Krzyża św. Jerzego) przysługiwało mu prawo wyboru jednostki. Wybrał lotnictwo i wyruszył na front niemiecko-rosyjski w szeregach 4 Syberyjskiej Eskadry Lotniczej z Władywostoku. W okresie od 25.06 do 16.12.1916 r. uczył się pilotażu w Szkole Pilotów w Sewastopolu, gdzie otrzymał tytuł lotnika wojskowego. Służąc w carskim lotnictwie zestrzelił kilka samolotów przeciwnika (prawdopodobnie 6), za co awansowany został na porucznika. Pod koniec 1917 r., będąc w Kijowie, zgłosił się do I Polskiego Oddziału Awiacyjnego przy I Korpusie Polskim na Białorusi. W styczniu 1918 r. został aresztowany przez bolszewików i osadzony w moskiewskim więzieniu na Butyrkach. Pod groźbą śmierci zgodził się na wstąpienie do lotnictwa bolszewickiego.

Z końcem 1918 r. Wiktor Komorowski uciekł z Armii Czerwonej, przedostał się do Mińska, gdzie stworzył oddział partyzancki walczący na tyłach wojsk sowieckich. W dniu 2.08.1919 r. zgłosił się do Biura Werbunkowo–Zaciągowego w Mołodecznie, Zweryfikowany został jako porucznik pilot i przydzielony do 4 EW w Mińsku. W okresie od 15.09.1919 r. do 16.11 tegoż roku pełnił funkcję dowódcy eskadry. Wiosną 1920 r. został przeniesiony jako dowódca do 16 EW (poprzednio 39 EBre). Brał udział w walkach przy zajęciu Czudnowa, Chmielnika, Żytomierza, Berdyczowa, Koziatyna i Białej Cerkwi. Wykonał szereg lotów, podczas których bombardował nieprzyjaciela m.in. w Borysowie, Czudnowie i Tatowie oraz na stacji Bobr i Dymarki. Podczas swej służby odznaczył się w zwalczaniu piechoty i konnicy, taborów, pociągów pancernych oraz statków nieprzyjacielskich. W dniu 1.05.1920 r. uległ wypadkowi lotniczemu, w wyniku którego doznał poważnych obrażeń: rany twarzy, nóg i ręki a także połamał kilka żeber. Pomimo odniesionych ran pozostał w eskadrze i brał udział w lotach swojej jednostki. W lotnictwie polskim odbył 21 lotów bojowych o łącznym czasie trwania 53 h i 45 min, zrzucił 510 kg bomb i wystrzelił 4300 pocisków, jego samolot otrzymał 13 trafień. W dniu 24.04.1920 r.(?) przeniesiony został do 5 Grupy Lotniczej na stanowisko oficera technicznego. Do końca wojny z bolszewikami zajmował się zaopatrzeniem dla eskadr lotniczych.

W 1922 r. Wiktor Komorowski uzyskał awans na stopień kapitana, a 4.10. tegoż roku odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8112. Pracował w Szkole Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy, następnie w 3 PL w Poznaniu i 4 PL w Toruniu. W czerwcu 1927 r. został przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa z równoczesnym przydziałem do Centralnych Składów Lotniczych (dalej CSL). W roku 1928 otrzymał Polową Odznakę Pilota nr 38. Z dniem 31.12.1928 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Z uwagi na pogarszający się stan jego zdrowie, który wynikał z odniesionych ran podczas wojny z Sowietami, po orzeczeniu komisji lekarskiej w dniu 31.12.1929 r. odszedł na emeryturę i zamieszkał w Toruniu. Tuż przed wybuchem II Wojny Światowej, w sierpniu 1939 r. został zmobilizowany do Bazy 4 PL. Po przekroczeniu granicy z Rumunią został internowany i do końca wojny przebywał w obozie dla internowanych. We wrześniu 1946 r. powrócił do Polski. Dnia 16.04.1951 r. wraz z byłą żoną oraz synami Jerzym i Ryszardem został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Obaj synowie oskarżeni zostali o szpiegostwo na rzecz Wielkiej Brytanii, a Wiktor Komorowski o udzielenie im pomocy. Kpt. Komorowski ciężko pobity w trakcie śledztwa zmarł 23.08.1952 r. w szpitalu więziennym we Wrocławiu.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego