Kalkus Władysław Jan gen. bryg. pil.

Urodzony się 8.06.1892 r. we Lwowie, syn Piotra i Joanny. Naukę rozpoczął w gimnazjum klasycznym we Lwowie, maturę złożył w gimnazjum klasycznym w Buchaczu w 1912 roku. Następnie rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu we Lwowie. W roku 1913 przerwał studia i z początkiem października tegoż roku zgłosił się jako jednoroczny ochotnik do cesarsko-królewskiej armii. Wstąpił do Szkoły Oficerów Rezerwy Piechoty we Lwowie. Z dniem 1.08.1914 r. został zmobilizowany i wyruszył do walki jako dowódca plutonu 30 PP. Pod koniec służby w wojsku austro–węgierskim został dowódcą kompanii. W czasie trwania I Wojny Światowej został dwukrotnie ranny (w sierpniu 1914 i październiku 1917 roku.

W listopadzie 1918 roku zgłosił się do Wojska Polskiego. W stopniu porucznika, jako dowódca kompanii, uczestniczył w walkach o Lwów z oddziałami ukraińskimi. Dnia 1.12.1918 roku na własną prośbę przeniósł się do lotnictwa, do 3 EL (późniejszej 7 EL). Odbył przeszkolenie lotnicze w Wojskowej Szkole Lotniczej w Warszawie i szkole pilotów w Krakowie i uzyskał dyplom pilota wojskowego. Po ukończeniu szkolenia awansował na stopień kapitana i z dniem 6.01.1920 r. przeniesiono go do przybyłej wraz z Armią Hallera 581 Eskadry Salmsonów. W miesiąc później został pilotem w 5 EL, a początku czerwca 1920 roku został jej dowódcą. W dniu 25.07.1920 r., w czasie ofensywy I Armii Konnej pod Brodami, został zestrzelony wraz z ppor. obs. Turbiakiem i w ostatniej niemal chwili odbity z rąk Kozaków przez żołnierzy 4 pułku strzelców podhalańskich. Podczas lotu 1.08.1920 r. przymusowo lądował na terenie nieprzyjaciela, został też ciężko ranny. W dniach 17-19.08.1920 wykonywał niezwykle niebezpieczne loty rozpoznawcze i bojowe nad Niesłuchowie, Lipskiem, Milatynem i Zadwórzem (wraz z obserwatorem ppor. Turbiakiem). Dnia 22.09.1920 r. został dowódcą połączonych 6 i 17 EW.

Dekretem Naczelnego Wodza L. 2299 z dnia 9.09.1920 r. został zatwierdzony w Wojsku Polskim w stopniu kapitana (z dniem 1.04.1920 r.). Od 05.07.1921 dowodził II Dyonem Lotniczym w Krakowie. Dnia 25.10.1921 r. został przesunięty na stanowisko dowódcy 6 EW w 2 PL. Od 1.03.1923 r. został przydzielony do CZL, gdzie pełnił funkcje kolejno: referenta do spraw mobilizacyjnych, kierownika wydziału materiałowego (od lutego 1924 r.) oraz dowódcy eskadry treningowej. Awansowany na stopień majora w kwietniu 1924 r. W połowie września 1926 r. przeniesiono go na stanowisko kierownika referatu personalnego w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej M.S.Wojsk. Dnia 05.11.1928 r. objął stanowisko zastępcy dowódcy 1 PL w Warszawie. W kwietniu 1929 r., będąc w stopniu podpułkownika, mianowany został dowódcą 3 PL w Ławicy. Dnia 18.02.1933 r. wyznaczono go na dowódcę 1 PL. Z dniem 1.01.1934 r. awansowany na stopień pułkownika. W dniu 13.11.1935 r. objął dowództwo nad 3 Grupą Aeronautyczną. W okresie od 26.11. do 27.12.1935 przebywał na Kursie Informacyjnym Wyższych Dowódców. Jesienią 1938 r. w grupie Władysława Kalkusa znalazło się przeszło 100 samolotów należących do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”, która brała udział w operacji „Zaolzie”. W dniu 19.03.1939 roku został awansowany na generała brygady a po kilku dniach wyznaczono go na stanowisko dowódcy lotnictwa M.S.Wojsk. (23.03.1939 r.).

Po wybuchu II Wojny Światowej ewakuował się z Polski do Rumunii, a stamtąd do Francji. Od października 1939 do marca 1940 roku pełnił obowiązki dowódcy polskiego lotnictwa we Francji, później został mianowany Inspektorem Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (delegata dowódcy Polskich Sił Powietrznych). Następnie pełnił stanowisko komendanta 18 OTU (Operational Training Unit) w Bramcote. Od końca 1941 r. reprezentował Inspektorat Polskich Sił Powietrznych (następnie dowódcy Polskich Sił Powietrznych) w bazie Blackpool. W 1944 r. gen. bryg. pil. Kalkus Władysław trafił do szpitala wojskowego w Ormskirk, gdzie zmarł 23.02.1945 r.

Za zasługi bojowe podczas wojny z lat 1918-1920 Władysław Kalkus odznaczony został: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virturi Militari nr 372 (nadany w 1921 r.), trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Polonia Restituta IV klasy (za zasługi w służbie wojskowej), dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Pilota I klasy, Polową Odznaką Pilota nr 11, a także odznaczeniami zagranicznymi: trzykrotnie austro-węgierskim Medalem Zasługi Wojskowej-Zasługa Chwały („Signum Laudis”), dwukrotnie austro-węgierskim Krzyżem Zasługi Wojskowej z Mieczami, Orderem Gwiazdy Rumunii, francuską, włoską, bułgarską odznaką pilota i łotewską odznaką lotniczą oraz międzysojuszniczym Méedaille Interaillée.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego