Idzikowski Ludwik mjr pil.

Urodzony 24.08.1891 r. w Warszawie, syn Wincentego i Marii. Ukończył 7-klasowe Gimnazjum Zgromadzenia Kupców. W 1912 r. uzyskał maturę w Korpusie Kadetów w Rosji. W latach 1912-1914 studiował w Liége w Belgii na wydziale górniczym. W połowie roku 1915 został powołany został do wojska rosyjskiego. Rok później, po ukończeniu Szkoły Pilotów w Sewastopolu trafił w stopniu chorążego do eskadry frontowej. W trakcie służby w wojsku rosyjskim uzyskał stopień oficerski. Po wybuch rewolucji październikowej wrócił do Warszawy.

W listopadzie 1918 r. w stopniu podporucznika wstąpił do tworzących się oddziałów lotniczych Wojska Polskiego, otrzymując z dniem 24.11.1918 r. przydział do Lotniska Wojskowego w Warszawie. Mianowany pilotem na mocy dekretu Naczelnego Wodza z dnia 6.02.1919 r. W styczniu 1919 r. udał się do Lwowa, gdzie od czerwca walczył jako pilot frontowy w grupie lotniczej kpt. Bastyra, najpierw w barwach 7 EM im. Tadeusza Kościuszki, a następnie w 6 EW. Brał udział m.in. w obronie Lwowa (dwukrotnie, tj. przeciw Ukraińcom i armii konnej Budionnego) oraz Kresów Wschodnich 1919 i 1920, gdzie odznaczył się wielką brawurą w ataku na nieprzyjaciela. Pilotował m.in. olbrzymi samolot typu Friedrichshafen G III. Dekretem L. 2300 z dnia 14.10.1920 r. został warunkowo z dniem 1.12.1919 r. zatwierdzony w stopniu podporucznika. Dekretem L. 2567 z 19.01.1921 r. został zatwierdzony w stopniu porucznika (z dniem 1.04.1920 r.).

Po wojnie służył w 14 Eskadrze Lotniczej. W listopadzie 1921 przeniesiono go do Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu, gdzie był instruktorem, dowódcą eskadry, a następnie zastępcą szefa pilotażu (do listopada 1923 r.). Następnie, przez kilka miesięcy pełnił służbę w Departamencie IV M.S.Wojsk., po czym powrócił do latania w 1 Pułku Lotniczym, w stopniu kapitana. W latach 1924-1926 dowodził 3 EW, a następnie I Dyonem Lotniczym. W kwietniu 1926 r. Idzikowski został przydzielony do Polskiej Misji Wojskowej Zakupów we Francji, gdzie testował w locie zakupione przez Polskę samoloty produkcji francuskiej. W lutym 1927 r. powrócił do służby w 1 PL.

W czasie pobytu w Paryżu wysunął projekt dokonania pierwszego przelotu samolotem przez Atlantyk z zachodu na wschód (dotychczas próby takie nie powiodły się, a Atlantyk pokonano jedynie w kierunku wschodnim). Z uwagi na brak zainteresowania polskich władz wojskowych, Idzikowski z własnej inicjatywy, wraz z zaprzyjaźnionym pilotem francuskim rozpoczął przygotowania do lotu na wypożyczonym z zakładów lotniczych francuskim samolocie. Jednakże zgody na lot odmówił mu Szef Departamentu Aeronautyki M.S.Wojsk., płk Ludomił Rayski. Na skutek zainteresowania prasy planami Idzikowskiego, polskie władze państwowe oraz wojskowe podjęły ideę lotu przez Atlantyk i w tym celu zakupiono we Francji nowo skonstruowany samolot rajdowy Amiot 123 z silnikiem Lorraine-Dietrich 522, 513 kW (710 KM), któremu nadano nazwę "Marszałek Piłsudski". Do lotu wyznaczono Idzikowskiego, awansowanego 1 stycznia 1928 r. do stopnia majora oraz mjra Kazimierza Kubalę jako nawigatora. W tym czasie Ludwik Idzikowski pełnił również służbę w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa i pozostawał w ewidencji Kadry Oficerów Lotnictwa.

W dniu 3.08.1928 roku o godz. 4.45, z lotniska Le Bourget pod Paryżem podjęto pierwszą próbę przelotu. Jednakże, po przebyciu ok. 3200 km w 31 godzinie lotu załoga zmuszona została do wodowania wskutek pęknięcia zbiornika oleju. Uratowani zostali przez okręt „Samos”. Do drugiej próby doszło 13.07.1929 r. o godz. 3.45 z płyty tego samego lotniska, na pokładzie drugiego egzemplarza samolotu Amiot 123. Po pokonaniu 2140 km, około godziny 17.00 silnik samolotu zaczął zmniejszać obroty i wydawać trzaski. Zakłócenia w pracy silnika zmusiła lotników do zaniechania dalszego lotu i skierowania samolotu ku wyspom azorskim (na przygotowane już awaryjne lądowisko na wyspie Fayal). Jednakże malejące obroty silnika wpłynęły na decyzje Idzikowskiego o wcześniejszym lądowaniu na bliższej o 50 km, skalistej wyspie Graciosa. Podczas awaryjnego lądowania na polu, samolot wpadł na niewidoczny wał z kamieni i skapotował. Po zmroku miejscowi ludzie wydobyli nawigatora, jednakże pilot (w pozycji odwróconej) pozostał w samolocie, bowiem nie umiano go uwolnić z taśm (pasów). Jedna z osób, chcąc poświecić, przypadkowo przybliżyła zapałkę do benzyny wyciekającej ze zbiorników paliwa. Samolot wraz z nieprzytomnym pilotem zupełnie spłonął (13.07.1929 r.). Jako przyczynę awarii silnika wskazano uszkodzenie łożyska reduktora.

Pogrzeb mjra pil. Ludwika Idzikowskiego odbył się następnego dnia po wypadku, na koszt rządu portugalskiego. Dnia 15.07.1929 r. trumnę ze zwłokami majora zabrał na pokład okręt szkolny polskiej Marynarki Wojennej ORP "Iskra", przebywający akurat tym czasie w porcie Graciosa. 14 sierpnia okręt przypłynął do portu w Gdyni. Mjr pil. Ludwik Idzikowski został pochowany 17.08.1929 r. na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Za niezwykłe męstwo i waleczność okazane na froncie mjr pil. Ludwik Idzikowski odznaczony był Orderem Virtuti Militari V klasy nr 8095, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Polową Odznaką Pilota nr 29, a pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego