Borejsza Jerzy płk pil.

Urodzony 25.09.1889 r. w Petersburgu, syn Aleksandra i Jadwigi. Po ukończeniu I Tyfliskiego Gimnazjum Wojskowego w stąpił w dniu 15.08.1907 r. do Szkoły Wojskowej Wielkiego Księcia Michała Nikołajewicza również w Tyflisie. Po jej ukończeniu przydzielony został do 3 baonu kolejowego 147 Samarskiego Pułku. Dnia 15.08.1912 r. skierowany został na kurs teoretyczny awiacji przy Politechnice Petersburskiej. Część praktyczną ukończył w Szkole Lotniczej w Sewastopolu. Po odbytym szkoleniu przez miesiąc (20.09–20.10.1913 r.) latał w składzie 18 EL, następnie (od 20.10.1913 r.) w 4 Syberyjskiej Eskadrze Lotniczej we Władywostoku, w której pozostał do 1.06.1914 r. Od 15.07 do 15.09.1914 r. był pilotem fabrycznym w moskiewskich zakładach „Dux”. Dnia 10.11.1914 r. wraz z 13 EL wyruszył na front. W eskadrze pełnił funkcję zastępcy dowódcy. W dniu 25.05.1918 r. został zestrzelony przez niemiecką artylerię przeciwlotniczą, dostał się do niewoli, w której przebywał do 10.12.1918 r.

Już po dwóch dniach od wyjścia z niewoli niemieckiej wstępuje do Wojska Polskiego (12.12.1918 r.). Dekretem Naczelnego Wodza z 06.02.1919 r. mianowany pilotem, początkowo przydzielony został na Warszawskie Lotnisko Wojskowe, następnie trafił do 3 EW (5.01.1919 r.), później do 7 EM, której został dowódcą (od 20.02 do 15.05.1919 r.). Na Froncie Małopolskim wykonał 15 lotów bojowych, podczas których wykazał się odwagą i sumiennością przy wykonywaniu poleconych mu zadań. Szczególnie wsławił się podczas obrony Lwowa, często zdarzało się, że musiał latać w trudnych warunkach pogodowych. W dniu 25.03.1919 r. podczas jednego z lotów (na samolocie Oeffag C II nr 52.64) uległ wypadkowi, w wyniku którego połamał szczęki i wybił większość zębów. Po hospitalizacji i dojściu do zdrowia na własną prośbę powrócił do służby frontowej. W niedługim czasie uległ ponownemu wypadkowi ciężko się raniąc. Jesienią 1919 r., za dotychczasowe zasługi pil. Jerzy Borejsza otrzymał z rąk Naczelnego Wodza prawo dożywotniego noszenia odznaki pilota.

W okresie od 15.05.1919 r. do 20.02.1920 r. był dowódcą 4 Grupy Lotniczej, której celem było przejęcie lotnisk pomorskich. W późniejszym czasie mianowany został szefem wydziału lotnictwa przy Misji Wojskowej we Francji, jego zadaniem był zakup wyposażenia lotnictwa dla Wojska Polskiego. Jeszcze w 1920 r. otrzymał awans na stopień kapitana, a następnie majora. Od 8.07.1921 r. został zastępcą dowódcy 2 PL, a następnie od 29.03.1922r. wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 PL. W dniu 01.03.1923 r. powrócił do 2 PL i objął nad nim dowództwo (do marca 1924 r.). W dniu 15.08.1924 r. został awansowany na stopień pułkownika. Następnie w okresie od 1.05.1925 r. do 13.05 roku następnego pełnił stanowisko zastępcy szefa Departamentu IV Żeglugi Powietrznej M.S.Wojsk. Po wypadkach majowych 1926 r. był w dyspozycji ministra spraw wojskowych, a 1.04.1927 r. objął stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Podoficerów Pilotów Lotnictwa (po reorganizacji Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy). Zwolniony z zajmowanego stanowiska z dniem 30.05.1929 r. i przeniesiony w stan spoczynku.

Po wybuchu II Wojny Światowej, w dniu 3.09.1939 r. powołany został po czynnej służby. Walczył na Pomorzu w grupie gen. Stanisława Grzmota – Skotnickiego. Dostał się do niewoli niemieckiej i do końca wojny przebywał w obozie jenieckim w Dossel. Po powrocie do kraju pracował m.in. w Delegaturze Morskiej w Sopocie, w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich i w Wojewódzkim Zarządzie Budownictwa Wiejskiego. W 1958 r. ze względu na stan zdrowie przeszedł na rentę, zmarł 25.02.1975 r.
W dniu 27.10.1922 r. za okazane męstwo w trakcie wojny z bolszewikami Jerzy Borejsza odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8096. oraz Polową Odznaką Pilota nr 59. Ponadto otrzymał Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918 – 1921, Medal X–lecia Odzyskania Niepodległości oraz krzyż komandorski klasy II orderu „Dannebroga”.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego