Loria Leon ppłk pil. obs. dr prawa

Urodzony 5.11.1883 r.* w Warszawie, syn Adolfa i Felicji. Po ukończeniu gimnazjum i uzyskaniu matury w Krakowie, rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia zakończył z tytułem doktora. Dnia 5.08.1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, gdzie początkowo służył w 1 Pułku Ułanów, a następnie (od sierpnia 1916 r.) w 1 Pułku Artylerii Legionów Polskich (do 20.10.1917 r.). W dniu 15.11.1914 r. awansowany na chorążego. W późniejszym czasie był sędzią i należał do POW.

Do Wojska Polskiego wstąpił 10.11.1918 r. i do kwietnia 1919 r. był adiutantem (oficerem ordynansowym) Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego. Jednocześnie szkolił się na pilota we Francuskiej Szkole Pilotów w Warszawie. Od 1.02.1920 r. służył na froncie podczas wojny polsko-bolszewickiej, jako obserwator lotniczy w 1 EWlkp. (późniejsza 12 EW). Brał czynny udział we wszystkich lotach swojej jednostki. Dnia 17.04.1920 r. atakował piechotę i artylerię bolszewicką w walkach pod Szaciłkami i Jakimkowskaja, co zmusiło przeciwnika do wycofania i zaprzestania ostrzeliwania polskich oddziałów. W maju tego roku w okolicach Borysewa podjął walkę z trzema samolotami nieprzyjaciela i za pomocą dwóch sprzężonych k. m. skutecznie obronił swój samolot. W czasie walk na froncie zachorował na tyfus plamisty, jednakże brał udział w walkach pomimo tego, że nie do końca został wyleczony.

Z dniem 1.04.1920 r. został zatwierdzony w stopniu majora w Korpusie Wojsk Lotniczych. Od 2.01.1921 r. dowodził 12 EW, a od sierpnia tegoż roku dowodził 1 Dyonem 1 PL w Warszawie. Następnie, od Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych L. 2145 z 1922 r. przyznano mu tytuł i odznakę obserwatora za czas służby w Wojskach Lotniczych. Z dniem 1.07.1923 r. rozpoczął szkolenie w Szkole Pilotów w Bydgoszczy, po czym wrócił do macierzystego 1 PL. Rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych L. 24752 z 1923 r. otrzymał tytuł i odznakę pilota wojsk aeronautycznych. Awansowany na podpułkownika w dniu 2.04.1924 r. Od marca 1925 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 PL. Od 20.10.1926 r. był komendantem Głównego Portu Lotniczego na Polu Mokotowskim w Warszawie. W końcu 1927 r. został przydzielony na czteromiesięczny kurs dla oficerów sztabowych lotnictwa przy Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie (z dniem 1.12.1927 r.). Następnie przebywał w Głównym Porcie Lotniczym, a w listopadzie 1928 r. został przeniesiony służbowo o Departamentu Lotnictwa M.S.Wojsk. na stanowisko kierownika referatu (do lipca 1929 r.). W dniu 30.04.1930 r. odszedł w stan spoczynku z uwagi na zły stan zdrowia. W cywilu pracował jako radca prawny w Państwowych Zakładach Inżynieryjnych. Leon Loria był również taternikiem, narciarzem i członkiem Tatrzańskiego Pogotowia Ratunkowego. W latach 1909–1914 dokonał wielu pierwszych wejść w Tatrach, między innymi w dniu 23.07.1910 r. zdobył południową ścianę Zamarłej Turni. Na swoim koncie zapisał także pierwsze zimowe wejścia na szczyty: Mnich, Zadni Mnich, Mały Kozi Wierch, Wielka Buczynowa Turnia, Banówka, Rohacze, Salatyński Wierch. Ponadto był organizatorem licznych wypraw narciarskich. Zmarł w Zakopanem w dniu 8.04.1932 r. na skutek ciężkiego zapalenia płuc, pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Za wybitne czyny bojowe okazane w wojnie polsko-sowieckiej ppłk Leon Loria został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 3055, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Niepodległości oraz Polową Odznaką Obserwatora nr 2.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego