Beaurain Janusz gen. bryg. obs. inż.

Urodzony w Warszawie 25.12.1893 r., syn Karola de Beaurain, lekarza psychiatry i Zofii z Kosmowskich. W 1911 r. ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców miasta Warszawy. Studia ukończył w 1914 r. na Politechnice Lwowskiej na Wydziale Budowy Maszyn. W dniu 4.08.1914 r. wstąpił do Legionów Polskich i służył w 1 Pułk Artylerii. Z chwilą tworzenia oddziału aeronautycznego, został odkomenderowany do Arsenału Lotniczego w Wiedniu (od czerwca 1916 r.) i Szkoły Balonowej w Heiburgu, a następnie w okresie od lipca w września 1916 roku przebywał w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Wiener Neustadt. Po jej ukończeniu jako obserwator lotniczy został wysłany na front włoski w składzie Flik 34. Od maja do sierpnia 1917 r. ponownie służył w 1 Pułku Artylerii Legionów.

Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Austrii związał się z POW, do której wstąpił 1.09.1917 r. W 1918 r. uczestniczył w przejęciu lotniska Lewandówka z rąk austriackich. Walczył w obronie Lwowa. Razem z pilotem Stefanem Bastyrem, w dniu 5.11.1918 r. odbył pierwszy w odrodzonej Polsce lot bojowy na maszynie z polskimi znakami, w czasie którego bombardował pozycje ukraińskie na stacji kolejowej Persenkówka. W dniu 8.11.1918 r. odbył wraz z kpt. pil. Bastyrem lot do Krakowa w celu zorganizowania pomocy dla walczącego Lwowa. W dniu 12.11.1918 r. podczas lotu został ranny (do tego czasu we Lwowie odbył łącznie 8 lotów bojowych). Po wyleczeniu z ran otrzymał przydział do Dowództwa Wojsk Lotniczych, gdzie wkrótce został szefem sztabu.

Od października 1919 r. do sierpnia 1920 r. studiował w Ecole Superieure de l’Aéronautique w Paryżu. Tego samego roku w maju objął stanowisko zastępcy Inspektora Wojsk Lotniczych. Jesienią 1919 r. otrzymał od Naczelnego Wodza prawo dożywotniego noszenia odznaki obserwatora. Po powrocie z Paryża był kontrolerem w Naczelnej Kontroli Wojskowej, a następnie, od 1.10.1920 r. zastępcą szefa Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Dekretem Naczelnego Wodza L. 2168 z dnia 11.06.1920 r. został zatwierdzony w stopniu podpułkownika (z dniem 1.04.1920 r.). Następnie, od 1.08.1922 r., pełnił funkcję zastępcy komendanta CZL i odtąd związał się z rozwijającym (w oparciu o francuskie wzorce) polskim przemysłem lotniczym. Awansowany na stopień pułkownika w dniu 31.03.1924 r. W roku 1925 objął kierownictwo CZL. W styczniu kolejnego roku powierzono mu organizację Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa, którego w lipcu tegoż roku został kierownikiem (pracował tam do roku 1932). W roku 1927 r. powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy szefa Departamentu Lotnictwa. W roku 1927 powołany w skład Rady Akademickiego Aeroklubu Warszawskiego. W kwietniu 1929 r. mianowany został dowódcą 1 Grupy Lotniczej w Warszawie. W dniu 15.05.1929 r. był delegatem na konferencję rozbrojeniową w Genewie, jako polski ekspert lotniczy. Od listopada 1935 r. był zastępcą szefa Departamentu IV M.S.Wojsk. w roku 1937 został mianowany generałem brygady. Na sześć miesięcy przed wybuchem II Wojny Światowej został odwołany z zajmowanego stanowiska.

Po wybuchu II wojny światowej Janusz de Beaurain został przydzielony do Naczelnego Dowództwa Lotnictwa, z którym we wrześniu przez Rumunię przedostał się do Francji. Odbył w tym okresie niezbędny staż w lotnictwie francuskim. Z polecenia generała Sikorskiego nie został przyjęty do służby. Na prośbę strony francuskiej został jednak przydzielony do Dowództwa IV Okręgu Lotniczego jako pomocnik dowódcy ds. lotnictwa polskiego. Po kapitulacji Francji, ewakuował się do Szkocji, gdzie we wrześniu 1940 r. przydzielony został do rezerwy personalnej Naczelnego Wodza. W styczniu 1942 r. został przeniesiony w stan nieczynny, po śmierci generała Sikorskiego wrócił do służby. Z dniem 1.01.1944 r. został przeniesiony do dyspozycji Naczelnego Wodza. Nie dano mu jednak szansy czynnej służby. Z dniem 26.04.1947 r. przeniesiono go do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, w którym przebywał do kwietnia 1949 r. Janusz de Beaurain marł 23.12.1959 r. w Edynburgu w Szkocji.

Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2858, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi oraz Polową Odznaką Obserwatora nr 1. Uhonorowany również francuskim orderem Legii Honorowej (Krzyż klasy IV), Krzyżem Komandorskim bułgarskiego Orderu „Św. Aleksandra”, włoską i francuską odznaką obserwatora, łotewską odznaką lotniczą oraz odznaką pilota Królestwa S. H. S.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego