CWL 18 (SK-1 "Słowik")

Z inicjatywy por. inż. Karola Słowika w zakładach CWL podjęto pracę nad pierwszym w Polsce samolotem budowanym od podstaw. Ze względu na znaczą ilość materiałów i części pozyskanych w Wielkopolsce, a także na podstawie opinii pilotów zdecydowano, że wzorem konstrukcji polskiej będzie samolot Hannover CL II. W skład zespołu konstrukcyjnego weszli: inż. Mieczysław Pęczalski (kierownik kreślarni), inż. Władysław Zalewski, ppor. inż. Zdzisław Wilk (zastępca K. Słowika) oraz technik lotniczy inż. Wilhelm Gibałka. Inż. Słowik stawiał główny nacisk na wierne odwzorowanie poszczególnych elementów, jednak w związku z zastosowaniem innego silnika jak w oryginale wystąpiła konieczność zaprojektowania od podstaw całego przodu maszyny. W. Gibałka był autorem przeróbek łoża silnika, instalacji paliwowej, olejowej i elektrycznej.

Samolot o numerze 18.01 został ukończony w lipcu 1919 r. Oblotu maszyny dokonał pilot kontraktowy Bolesław Skraba. Początkowo płatowiec zachowywał się poprawnie, jednak już po kilku pierwszych lotach samolot zaczął wykazywać pewne anomalie (m.in. silne drgania linek wykrzyżowania komory płatów). Bolesław Skraba wskazywał na konieczność zawieszenia lotów do momentu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, dokonania niezbędnych regulacji oraz ewentualnych poprawek w konstrukcji samolotu. Pilot Skraba odszedł z CWL, jego miejsce zajął wojskowy pilot ppor. Kazimierz Jesionowski. W międzyczasie dokonano pewnych poprawek, odbiór techniczny nastąpił 9 sierpnia 1919 r. przed komisją państwową. W dniu 23 sierpnia 1919 r. odbył się publiczny pokaz samolotu, na który przybył Naczelnik Józef Piłsudski i najwyżsi oficerowie. Podczas lotu pokazowego załogę stanowili ppor. pil. Kazimierz Jesionowski i w roli pasażera por. inż. Karol Słowik. Niedługo po starcie, w czasie lotu w kierunku zgromadzonych gości maszyna rozpadła się w powietrzu. W wyniku katastrofy jej załoga zginęła.

Po tej katastrofie, drugi gotowy już samolot o nr 18.02 poddany został bardziej szczegółowym analizom pod względem wytrzymałościowym i statycznym. Jednocześnie wstrzymano budowę trzeciego samolotu nr 18.03. Do głównych uchybień podczas produkcji serii 18 należało zastosowanie nieatestowanych materiałów (np. linki wykrzyżowania o niskiej wytrzymałości), pominięcie próby statycznej, nie przywiązanie większej wagi do kwestii wytrzymałości całej konstrukcji oraz budowa na podstawie uproszczonej dokumentacji technicznej.

Konstrukcja:

Samolot jednosilnikowy, dwumiejscowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej z kabinami odkrytymi i podwoziem stałym.

Silnik

Austro Daimler o mocy 160 KM (118 kW). Chłodnica silnika wbudowana została w baldachim. Główny zbiornik paliwa, o pojemności 132 dm³ umieszczony był w kadłubie, a pomocniczy, opadowy o pojemności 28 dm³ w baldachimie. Miska olejowa o pojemności 12 dm³ znajdowała się w kadłubie, łączna ilość oleju wynosiła 19,5 dm³ (łącznie z olejem w silniku). Zastosowano nowe śmigło Asbeth, o średnicy 2,74 m.

Skrzydła

Konstrukcja wzorowana była na samolotach Hannover CL II. Do głównych zmian należało m. in. zastosowanie trójkątnego profilu (z zaokrąglonymi rogami) stojaków, rozpórki wewnątrz płatów wykonano z rur sosnowych (drążone drewno).

Stery

Podobne jak w samolocie Hannover CL II. Zastosowano płaski profil statecznika poziomego, z zaokrąglonymi krawędziami

Kadłub

Jak w samolocie Hannover CL II.

Uzbrojenie

Brak.

Dane taktyczno - techniczne:

Wymiary:
- Rozpiętość skrzydeł - 11,92 m
- Długość - 7,85 m
- Wysokość - 2,75 m
- Powierzchnia nośna - 32,10 m²
Masa:
- Masa własna - 805 kg
- Użytkowa - 295 kg
- Całkowita - 1100 kg
Osiągi:
- Prędkość maksymalna - V_max = 160 km/h
- Prędkość minimalna - V_min = 70 km/h
- Pułap - 6800 m
- Zasięg - 420 m
- Czas lotu - 3 h

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego