RBWZ Ilja Muromiec

Muromiec był rosyjskim ciężkim bombowcem powstałym w 1913 r. Konstruktorem samolotu był Igor Iwanowicz Sikorski. Prototyp oblatany został w listopadzie 1913 r. a następnie skierowany do produkcji seryjnej - była to pierwsza tego typu maszyna produkowana seryjnie. Produkcję uruchomiono w zakładach RWBZ (Russko - Bałtijski Wagonnyj Zawod) w Petersburgu. Zbudowano około 80 egz. w wersjach B, W, G, D. Wersje różniły się między sobą konstrukcją, silnikami, wyposażeniem i przenoszonym ładunkiem. Nazwa samolotu - "Илья Муромец" (ros.) pochodzi od bohatera poematów i eposów rosyjskich (Ilja Muromiec, synonim nadzwyczajnej siły fizycznej i duchowej, uczciwości oraz poświęcenia dla obrony ojczyzny. Rzekome zwłoki rosyjskiego bohatera przechowywane są w Kijowie, w Ławrze Pieczerskiej).

Jeden samolot Ilja Muromiec był używany przez I Polski Oddział Awiacyjny. Egzemplarz ten był początkowo wyprodukowany w wersji W II (nr W-36), został odebrany z wytwórni 16 lipca 1916 roku. W 1917 roku samolot ten przebudowano w wytwórni do wersji G II (nr G-36), gdzie wyposażono go w 4 silniki Beardmore o mocy 170 KM. Dzięki tej modyfikacji samolot miał najlepsze osiągi spośród wszystkich wyprodukowanych Muromców. Na stanie polskiego oddziału samolot ten był w okresie od marca do maja 1918 roku, kiedy po przymusowym lądowaniu w okolicy Juchnowa dostał się w ręce Rosjan.

Konstrukcja:

Samolot bombowy, czterosilnikowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej i podwoziem stałym. Załoga 4 - 5 osób.

Silniki

Cztery, 4 - cylindrowe, rzędowe Beardmore o mocy 170 KM (125 kW) każdy. Dwa zbiorniki paliwa o łącznej pojemności 1000 dm³ umieszczone były pomiędzy płatem górnym a kadłubem. W trakcie lotu załoga miała dostęp do silników dzięki kładce sklejkowej ułożonej na tylnym dźwigarze płata dolnego.

Skrzydła

Dwudźwigarowe, z wieloprzęsłową komorą płatów usztywnioną dodatkowymi rozpórkami i zastrzałami. Lotki osadzone były tylko na płacie górnym. Poszycie skrzydeł było płócienne.

Stery

Usterzenie klasyczne, o dużej powierzchni.

Kadłub

Konstrukcji kratownicowej, umożliwiającej poruszanie się załogi w jego wnętrzu (np. strzelca do tylnego stanowiska). Załoga poruszała się na wózku osadzonym na szynach. Samolot wyposażony był w celowniki bombardierskie. Pokrycie kadłuba składało się ze sklejki (do 1/3 długości patrząc od przodu) i płótna (reszta - 2/3). Podwozie składało się z podwójnych kół dodatkowo asekurowanych płozami i płozy ogonowej.

Uzbrojenie

Od 3 do 4 k. m. różnych typów: Lewis, Madsen lub Maxim. W wersji "G" za usterzeniem ogonowym znajdowało się dodatkowe stanowisko strzeleckie broniące maszynę od strony "ogona". Przedział bombowy umieszczony był w kadłubie, za kabiną pilota, a większe bomby, o dużej masie mocowano pod kadłubem. Udźwig bomb wynosił 450 - 1000 kg.

Dane taktyczno - techniczne:

Wymiary:
- Rozpiętość skrzydeł - 30,87 m
- Długość - 17,10 m
- Wysokość - 4,00 m
- Powierzchnia nośna - 159,60 m²
Masa:
- Własna - 3800 kg
- Użytkowa - 1700 kg
- Całkowita - 5500 kg
Osiągi:
- Prędkość - Vmax = 137 km/h
- Prędkość lądowania - 78 km/h
- Czas wznoszenia na 1000 m - 6 min
- Pułap - 4600 m
- Zasięg - 540 km
- Czas lotu - 4 h
- Rozbieg - 350 m
- Dobieg - 250 m

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego