Brandenburg C I (Hansa Brandenburg C I)

Kolejny samolot projektu inż. Ernesta Heinkla. Powstał w jeszcze w 1914 r. i stanowił wersję bojową swojego nieuzbrojonego poprzednika Brandenburga B I. Model C I nie wzbudził jednak zainteresowania w lotnictwie niemieckim. Licencję na produkcję tych maszyn chętnie zakupili Austriacy (dlatego w niektórych źródłach samolot ten występuje jako austriacki, np. u W. Bączkowskiego). Model ten produkowano w dwóch austro - węgierskich zakładach: Phoenix Flugzeug - Werke A. G. w Wiedniu oraz UFAG (Ungarische - Flugzeug - Werke A. G.) w Budapeszcie. Samoloty produkowane w obydwu zakładach różniły się między sobą. Stosowano przeróżne silniki, co wymagało często zmian w konstrukcji kadłuba. W zakładach Phoenix opuszczono łoże silnika o około 50 cm w celu odsłonięcia płaszczyzny widoku przedniego. Liczba wyprodukowanych w austro - węgierskich zakładach nie jest do końca znana, niemniej jednak samoloty te stanowiły maszyny najliczniej produkowane w okresie od 1916 - 1918 r. Samoloty Brandenburg C I wykorzystywano głównie do lotów rozpoznawczych, a także do współpracy z artylerią i jako lekki bombowiec. Maszyny te stosowano przeważnie w działaniach na frontach we Włoszech i w Rosji.

W Polsce znajdowały się 22 (wg innych źródeł 33, lub aż 54 ) sztuki samolotu tego typu, pochodzące ze zdobyczy wojennych. Wszystkie samoloty pochodziły z wytwórni austro - węgierskich: 8 egzemplarzy produkcji Phoenix i 14 szt. UFAG. W dniu 5 listopada 1918 r. 2 ELB wykonała pierwszy lot bojowy nad Lwowem prawdopodobnie na samolocie Brandenburg C I (wg niektórych źródeł pierwszym bojowo użytym w tym dniu samolotem był Oeffag C II). Załogę samolotu stanowili: kpt. pil. Stefan Bastyr i por. obs. Janusz de Beaurain. Maszyny serii C I wykorzystywano w lotnictwie polskim głównie do lotów wywiadowczych, łącznikowych i kurierskich. Brandenburgi C I służyły w eskadrach - 5, 6 oraz 7, w składzie których walczyły w walkach obronnych we Lwowie oraz na Froncie Południowym. Oprócz jednostek frontowych samoloty te służyły jako szkolne (dla pilotów, obserwatorów i obsługi naziemnej). Brandenburgi C I były na wyposażeniu Wojskowej Szkoły Lotniczej w Warszawie, Szkoły Mechaników Lotniczych, a także w szkół w Krakowie, Toruniu i Bydgoszczy. Samoloty te dobrze nadawały się do szkół lotniczych, gdyż były bardzo bezpieczne - spośród kilku wypadków żadnej nie był śmiertelny. Samoloty Brandenburg C I w jednostkach frontowych służyły do marca 1920 r., a najdłużej używanym samolotem była maszyna nr 64.65 ze szkoły bydgoskiej.

Konstrukcja:

Samolot jednosilnikowy, dwumiejscowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej, z kabinami odkrytymi oraz podwoziem stałym.

Silnik

Stosowano silniki Austro Daimler o mocy 160 KM (118 kW) oraz Hiero o mocy 230 KM (169 kW). Były to motory rzędowe, z cylindrami odsłoniętymi (Phoenix) lub zabudowanymi pełną słoną (UFAG). Główny zbiornik paliwa umieszczony był w kadłubie, a dodatkowy, opadowy osadzony był nad płatem górnym. Chłodnica ulowa przed płatem górnym - podobnie jak w Brandenburgu B I.

Skrzydła

Osadzone na dwóch dźwigarach, z komorą płatów dwuprzęsłową. Słupki podobnie jak w modelu poprzednim odchylone w stronę kadłuba. Płat górny wysunięty został do przodu. Lotki znajdowały się tylko na płacie górnym. Skrzydła w całości pokryte były płótnem.

Stery

Wykonane z rurek stalowych i pokryte płótnem. Usterzenie nie posiadało profilu aerodynamicznego. Statecznik poziomy podparty był zastrzałami.

Kadłub

Produkcji Phoenix charakteryzował się obniżonym łożem silnika, posiadały również wiatrochron. Blaszana osłona silnika miała profil wypukły. Kadłuby z zakładów UFAG miały silnik osadzony dość wysoko, niekiedy montowano nieprzezroczysty wiatrochron, osłony silnika były wklęsłe. W obu przypadkach kadłub pokryty był blachą aluminiową od przodu, a w dalszej części sklejką. Podwozie klasyczne, jak w modelu poprzednim.

Uzbrojenie

Pilot dysponował 1 k. m. Schwarzlose wz.M.16R, kal. 8,0 mm, umieszczonym po prawej stronie silnika. Obserwator obsługiwał 1 k. m. Schwarzlose M.7/12, kal. 8,0 mm na obrotnicy. W późniejszych wersjach dodany został drugi k. m. pilota po lewej stronie silnika. W polskich samolotach z braku odpowiedniej liczby oryginalnego uzbrojenia montowano np. k. m. Spandau wz.08/15, kal. 7,92 mm; Parabellum wz.14, kal. 7,92 mm; Lewis Russion kal. 7,62 mm. Prócz uzbrojenia strzeleckiego samolot ten mógł zabrać ładunek około 60 - 100 kg bomb.

Wyposażenie dodatkowe

Radiostacja np. Telefunken lub Siemens-Halske.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego