Albatros C I, C Ia i C Ib

Samolot ten zaprojektowany został przez Ernesta Heinkla w roku 1915 w zakładach Albatros Flugzeugwerke GmbH. Model C I bazował na Albatrosie B II, lecz wersja ta miała być lepiej przystosowana do warunków bojowych. W porównaniu z B II zastosowano mocniejszy silnik, dodano fabryczne uzbrojenie obserwatora, oraz uzbrojenie bombowe. Pod względem kształtu płatowca oraz jego gabarytów był bardzo zbliżony do serii B II. Pomimo takich podobieństw obu maszyn, w modelu C I zastosowano liczne zmiany konstrukcyjne, m.in: inny rozstaw dźwigarów, zmieniony obrys lotek, obniżoną komorę płatów. C I weszły do służby już w połowie roku 1915 i stosowane były na obu frontach, później także w Jugosławii, Rumunii, ZSRR i Finlandii. Jeszcze w roku 1915 powstała wersja C Ia, która różniła się od wersji podstawowej tylko zastosowanym silnikiem - Argus As III. Kolejna wersja rozwojowa modelu C I powstała w roku 1917 - był nim samolot dwusterowy - szkolny C Ib. Oprócz zakładów macierzystych seria C I produkowana na licencji była również w wytwórniach: Bayerische Flugzeugwerke (BFW), Luftfahrzeug Gesellschaft (LFG) oraz Märkische Flugzeugwerke (MFW) - głównie C Ia, Mercur Flugzeugbau - C Ib, samoloty Albatros C I produkowane były również w filii firmy w Warszawie. W schyłkowej fazie I Wojny Światowej samoloty C I wykorzystywano jako maszyny szkolne oraz łącznikowe. W latach 1915-1917 powstało łącznie około 745 maszyn C I we wszystkich wersjach.

W posiadaniu polskim było w sumie 49 egzemplarzy C I w trzech podanych powyżej wersjach (wg K. Chołoniewskiego i W. Bączkowskiego było jedynie 9 egzemplarzy tej maszyny). Znaczna część tych samolotów zdobyta została w Ławicy i Winiarach. Niewielkie ilości pozyskano również na terenie Małopolski oraz byłej Kongresówki. Prawdopodobnie strona polska zakupiła również ok. 15 maszyn tego typu. Samoloty te uznane zostały jako "mało silne" i zakwalifikowano je jako maszyny szkolne, jednak z braku dostatecznej liczby samolotów typowo bojowych, wykorzystywano bojowo również ten model. Albatrosy w niewielkich ilościach służyły w 2 (3 sztuki), 3, 5, 6, 14 EW oraz min w 18 EM. W roku 1919 na samolotach Albatros C I walczono m.in. na Froncie Ukraińskim, Małopolsce Wschodniej oraz w 1920 r. w ofensywie na Kijów. W dniu 4.07.1919 r. w katastrofie samolotu Albatros C I w okolicy lotniska w Stryju śmierć ponieśli dwaj lotnicy z 5 EW - por. obs. Julian Jurkiewicz (oficer taktyczny III Grupy Lotniczej) oraz sierż. pil. Józef Kargol. Po zakończeniu wojny polsko - bolszewickiej nieliczne samoloty służyły jako łącznikowe. Oprócz zastosowań bojowych C I-ki znalazły się na wyposażeniu szkół lotniczych. W latach 1919 - 1920 służyły w WSP w Warszawie, SP w Ławicy, SP w Krakowie, Niższej SP w Bydgoszczy, OSOL w Toruniu oraz WSP w Grudziądzu. Ostatni sprawny samolot Albatros C I używany był jeszcze w 2 połowie 1922 r.

Konstrukcja:

Samolot wywiadowczo - szkolny, jednosilnikowy, dwumiejscowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej, z kabinami odkrytymi oraz podwoziem stałym.

Silnik

W wersji podstawowej zastosowano głównie silnik Benz Bz III o mocy 150 KM (110 kW) lub Rapp o takiej samej mocy, a w wersji C Ia - Argus As III o mocy 180 KM (132 kW). Prócz tego stosowano również motory Mercedes D III - 160 KM (118 kW) (głównie w wersji C Ib), oraz Opel - 180 KM (132 kW). Dwa polskie samoloty miały zamontowany silnik Benz Bz IV o mocy 200 KM (147 kW). Model C Ib różnił się od pozostałych rurą wydechową, które odchylona była w prawą stronę, a nie centralnie, pionowo jak w pozostałych C I. Wersja podstawowa posiadała chłodnice umieszczone na burtach, a kolejne miały chłodnicę podwieszoną pod płatem górnym.

Skrzydła

Wyposażone w dwa dźwigary. Oba płaty były dwudzielne oraz pokryte płótnem. Komora płatów była dwuprzęsłowa i opuszczona o 220 mm względem samolotu Albatros B II. Lotki o zaokrąglonych końcówkach, wystawały poza obszar skrzydła i znajdowały się tylko na płacie górnym.

Stery

Stery były podobnej konstrukcji jak w przypadku Albatrosa B II. Statecznik poziomy podparty był jednym lub dwoma zastrzałami.

Kadłub

Podobnie jak w Albatrosie B II, od przodu, w okolicy silnika C I pokryty był blachą.

Uzbrojenie

Obserwator miał do dyspozycji 1 k. m. Parabellum wz.14, na obrotnicy. W przedziale bombowym pomiędzy kokpitami mieściły się pionowo 2 - 4 bomby. Obserwator zwalniał je za pomocom pedału zrzut.

Wyposażenie dodatkowe

Radiostacja pokładowa lub aparat fotograficzny.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego