Albatros B II i B IIa

Samolot wielozadaniowy, stanowiący wersję rozwojową modelu B I, powstał w wytwórni Albatros w roku 1914, tuż przed wybuchem I Wojny Światowej. Wśród konstruktorów samolotu wymienia się Ernesta Heinkela i Hugo Grohmanna. Model ten z oznaczeniem L-2 produkowano również w zakładach Albatros na terenie dzisiejszego państwa polskiego, w Pile (Schneidemühl). W 1917 r. opracowano również wersję szkolną - B IIa (L-30), w układzie dwustera, produkowano w zakładach Aviatik, Kondor, Linke - Hoffman - Werke (Wrocław), LFG, Roland i Refla (trzy ostatnie w Warszawie). Samolot ten używany był w państwach centralnych od 1915 r. głównie jako nieuzbrojony samolot wywiadowczy. Nieliczne maszyny służące w lotnictwie austriackim zostały uzbrojone. Pomimo tego, że samolot ten cieszył się dobrą opinią wśród pilotów, już w połowie roku 1915 wycofany został do szkół lotniczych. W szkolnictwie służyły jeszcze po zakończeniu pierwszej wojny. W trakcie I Wojny Światowej wyprodukowano około 3000 maszyn w obu wersjach, a po zakończeniu działań wojennych jeszcze 20 sztuk z oznaczeniem L-30.

W Polsce znalazło się 116 maszyn typu B II (wg K. Chołoniewskiego i W. Bączkowskiego było to: 14 samolotów zdobytych, 10 zmontowanych, w sumie 64 - łącznie z samolotami nieznanego pochodzenia). Samoloty te były głównie zdobycznymi. W lutym na Stacji Lotniczej w Ławicy zdobyto 14 maszyn. W Winiarach dnia 15 marca 1919 r. pozyskano 59 płatowców w obu wersjach. Kolejna 14 egzemplarzy w Warszawie i Krakowie. Reszta samolotów jest nieznanego pochodzenia - jak podaje A. Morgała samoloty mogły pochodzić z przydziału Międzysojuszniczej Komisji Reparacji Wojennych Ententy lub z oferty tanich zakupów z firmy Kondor. W trakcie trwania wojny polsko - bolszewickiej samoloty B II służyły jako maszyny łącznikowe i przydzielone były do: 5, 6, 10, 12, 14, 16, 17 EW; 7, 15, 19 EM i 21 EN. Ponadto latały w Toruńskiej EW oraz Bazie Lotnictwa Morskiego w Pucku. Ogólnie rzecz ujmując samoloty B II służyły w pułkach lotniczych 1, 2, 3, 5, 6. Od 1920 r. B IIa o numerze 1677/17 z 15 EM służył jako lekki bombowiec po zamocowaniu pod jego kadłubem wyrzutników dla bomb o masie 5 i 12 kg. Bombardowaniem zajmował się ppor. obs. Zdzisław Bilażewski - jedyny obserwator w tej eskadrze. Jako maszyny szkolne B II służyły w szkołach pilotażu w Ławicy, Krakowie, Warszawie, Bydgoszczy i Grudziądzu oraz szkołach obserwatorów w Warszawie i Toruniu. Najdłużej używanym w Polsce Albatrosem B II był płatowiec o nr rejestracyjnym SP-ACS, skasowany został dopiero w 1935 r.

W 1924 r. instruktor pil. Paweł Zołotow odkupił ze szkoły pilotów w Bydgoszczy jednego z Albatrosów B II. Samolot został wyremontowany i otrzymał rejestrację cywilną P-PAWA. Był to pierwszy prywatny samolot w Polsce. Na maszynie tej wykonywał loty pasażerskie oraz propagandowe m.in. w Bydgoszczy, Lublinie, Łodzi i Wilnie. Ponadto Albatros Zołotowa wykorzystywany był w celach reklamowych, promował np. wódki i likiery Baczewskiego czy czekoladę Wedla. Albatros P-PAWA spalił się razem z hangarem na lotnisku mokotowskim w kwietniu 1929 r.

Konstrukcja:

Samolot szkolno - wywiadowczy, jednosilnikowy, dwumiejscowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej z kabinami odkrytymi i podwoziem stałym.

Silnik

Samoloty wyposażone były w silniki różnych typów, w zależności od wytwórni i roku produkcji. W maszynach latających w polskich barwach stosowano takie motory, jakie akurat były na stanie. Były to głównie: Benz Bz II o mocy 120 KM (88 kW), Bz III - 150 KM (110 kW), Mercedes D I - 100 KM (73,6 kW), D II - 120 KM (88kW), D III - 160 KM (118 kW). Rzadko stosowano również silniki Argus As II o mocy 120 KM (88kW). W początkowej fazie produkcji samolot wyposażony był w chłodnicę wody zamontowaną na bokach kadłuba, później stosowano chłodnicę ulową pod górnym płatem.

Skrzydła

Górny płat był większy od dolnego, oba w całości pokryte były płótnem. Płaty dwudźwigarowe, górny niedzielny i oparty na kadłubie za pomocą piramidki. Komora płatów była konstrukcji dwuprzęsłowej z dwoma parami stojaków odchylonych przy płacie górnym w stronę kadłuba i wykrzyżowane drutem oraz taśmą metalową. Lotki osadzone były tylko na płacie górnym.

Stery

O konstrukcji mieszanej - szkielet wykonany z rurek stalowych, a stery z drewna. Stateczniki były płaskie, bez profilu aerodynamicznego. Statecznik poziomy opierał się na dwóch/trzech zastrzałach (B II/B IIa). Całość pokryta była płótnem.

Kadłub

Kratownica drewniana, pokryta sklejką. Podwozie dwugoleniowe z osią niedzieloną i amortyzowane sznurem gumowym. Płoza ogonowa wykonana z drewna lub metalowa.

Uzbrojenie

Seryjne wersje nie były uzbrajane w zakładach produkcyjnych. Na własną rękę zbrojono niektóre maszyny w eskadrach np. w 15 EM zamocowano wyrzutniki bomb.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego