Fokker D VIII (E V)

Kolejny myśliwiec z zakładów A. Fokkera, którego konstrukcja rozwijana była prawdopodobnie równocześnie z modelem D VII, gdyż samoloty te weszły do walki już w sierpniu 1918 r. Był to myśliwiec posiadający wszystkie zalety swego poprzednika, jednakże zastosowano w nim górnopłatowy układ nośny (parasol) oraz zmieniono silnik na gwiazdowy, rotacyjny. Dzięki tym modyfikacjom samolot miał masę stanowiącą 60 % wagi D VII, co jeszcze bardziej poprawiło jego zwrotność i dało większą prędkość podczas "nurkowania", lecz ogólne osiągi były jednak słabsze. Samoloty te początkowo oznaczone jako E V, powstawały w wielkim pośpiechu tuż przed końcem I wojny światowej i z tegoż powodu były niedopracowane. Doszło do kilku przypadków oderwania lub zniszczenia płatów. Korygując tą wadę zamontowano nowe, wzmocnione płaty i tak poprawione maszyny oznaczone zostały jako D VIII, trafiły na front w październiku 1918 roku. Do końca I Wojny Światowej w walkach brało udział jedynie 38 maszyn, a wyprodukowano tylko około 289 sztuk E V i D VIII.

Polskie lotnictwo było w posiadaniu 16 egzemplarzy maszyn E V (nie do końca wiadomo czy samoloty te miały poprawioną konstrukcję płatów) oraz 1 sztukę D VIII. Wszystkie samoloty były zdobycznymi, przy czym znaczna większość pozyskana została w Ławicy. Siedem sprawnych samolotów odesłano do CWL, gdzie otrzymały numerację typu "00", na niektórych płatowcach wzmacniano skrzydła drutem mocowanym do goleni, a także dokonano przeróbek zastrzałów. Fokkery te znalazły się na wyposażeniu 12 i 9 EW, 15 i 19 EM, oraz 7 EL, ich liczba nie była większa niż 3 maszyny na eskadrę. Oprócz zadań typowo myśliwskich na Froncie Połoudniowym służyły również do lotów wywiadowczych, szturmowych, eskortowych oraz łącznikowych. Pomimo "złej sławy" polscy piloci bardzo wysoko cenili sobie te maszyny. Na modelu tym latali m.in. por. pil. Stefan Stec i por. pil. Ludwik Idzikowski. Fokkery E V służyły również do szkolenia załóg myśliwskich w Szkole Pilotów w Ławicy oraz tamtejszej Szkole Obsługi Lotniczej. Rozkazem z dnia 18 stycznia 1921 r. wycofano nielicznych już samolotów omawianego typu z jednostek frontowych do Ławicy.

Konstrukcja:

Samolot myśliwski, jednosilnikowy, jednomiejscowy, jednopłatowy (parasol) o konstrukcji mieszanej, z kabiną odkrytą oraz podwoziem stałym.

Silnik

Fabryczne montowanym motorem był dość słaby gwiazdowy Oberurser Ur II o mocy 110 KM (około 80 kW), a jak podaje Sz. Pilecki mocy 140 KM. W Polsce montowano również Le Rhone o mocy 110 KM. Osłona silnika typu podkowiastego (jak we wczesnych Nieuportach) osłaniała silnik od góry, przodu i po bokach. Spodnia część był odsłonięta. Śmigło dwułopatowe.

Skrzydła

Niedzielone, konstrukcji drewnianej, o obrysie trapezowatym i wyposażony w dwa dźwigary. Pokryte były w całości sklejką o grubości około 1,5 mm. Umocowane do kadłuba podobnie jak w D VII. Lotki o pomniejszonych gabarytach w porównaniu z D VII, nie wystawały poza obszar skrzydła.

Stery

Rama w całości wykonana z drewna, statecznik poziomy pokryty sklejką, a pionowy płótnem.

Kadłub

Konstrukcja metalowa - jak w D VII, profilowany na owal od przodu, do połowy długości, dalej boki płaskie. Grzbiet profilowany sklejką. Całość kryta płótnem. Podwozie tak jak w D VII.

Uzbrojenie

W lotnictwie niemieckim 2 k. m. Spandau LMG wz.08/15, kal. 7,92 mm. W Polsce oprócz podanych wyżej montowano również Vickers wz.09, kal. 7,7 mm lub Colt o takim samym kalibrze.

Dane taktyczno - techniczne:

Wymiary:
- Rozpiętość - 8,4 m
- Długość - 5,86 m
- Wysokość - 2,82 m
- Powierzchnia nośna - 10,7 m²
Masa:
- Własna - 384 kg
- Użytkowa - 190 kg
- Całkowita - 574 kg
Osiągi:
- Prędkość maksymalna - Vmax = 185 km/h (na h = 0 m)
- Prędkość przelotowa - Vp = 170 km/h
- Czas wznoszenia na 2000 m - 5 min 55 s
- Pułap - 4000 m (6300 m - W. Bączkowski)
- Zasięg - 250 km
- Czas lotu - około 1,5 h

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego