Albatros D V i D Va

Wersja D V powstała w roku 1917. Konstruktorzy pod kierownictwem G. Lachmanna opracowujący nowy płatowiec postanowili zmodernizować poprzednią wersję - D III, przy pozostawieniu silnika Mercedes D IIIa. Poprawę osiągów uzyskano dzięki dopracowaniu aerodynamiki kadłuba, obrysu stateczników, dodaniu owiewki za kokpitem oraz poprawie kształtu płetwy podkadłubowej. Kadłub w wersji D V miał teraz przekrój owalny na całej długości. Albatros D V do czynnej służby na głównie Froncie Zachodnim trafił w połowie 1917 r. Model ten posiadał podobnie jak D III wady konstrukcji półtorapłatowej. Broniąc się przed przypadkami urwania płatów opracowano wersję wzmocnioną produkowaną pod oznaczeniem D Va. Pomimo tego wypadki nadal się zdarzały, wg nieoficjalnych danych w czasie I WŚ więcej samolotów Albatros serii D V uległo wypadkom, niż zostało zestrzelonych przez aliantów. Samoloty te produkowane były w zakładach macierzystych oraz w ich filii w Pile (OAW). Powstało około 900 maszyn w wersji D V oraz 1612 (1000*) D Va produkowanych od października 1917 r.

W posiadaniu lotnictwa polskiego znalazło się 18 egzemplarzy Albatrosów (17 szt. D Va i 1 szt. D V). Dwa z nich zakupione zostały w Gdańsku, pozostałe zaś pochodziły ze zdobyczy wojennych. Większość samolotów była zdemontowana lub uszkodzona. Pojedyncze sztuki trafiły do 3, 8, 9 i 12 EW, 1, 2, 3 E Wielkopolskiej, a także do Pucka, do Lotnictwa Morskiego, dwa egzemplarze D Va służyły w 5 EW. Albatrosy te brały udział w walkach na Frontach: Południowym, Wielkopolskim, oraz Litewsko - Białoruskim, gdzie spełniały różnorakie zadania - m.in. loty szturmowe. Kilka maszyn zostało przydzielonych do szkół lotniczych w Krakowie, Warszawie i Ławicy. Samoloty uznane zostały jednak za niebezpieczne - rozkaz z dn. 20 grudnia 1919 r. dotyczący wycofania Albatrosów D III objął również modele D V i D Va. Na przełomie roku 1919 i 1920 płatowce stopniowo oddawano do składów lotniczych. Ostatni samolot tego typu służył do roku 1922. Podczas pokazów w sierpniu tegoż roku samolot tego typu uległ katastrofie, w której śmierć poniosło wielu widzów.

Konstrukcja:

Samolot myśliwski, jednosilnikowy, jednomiejscowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej, z kabiną odkrytą oraz podwoziem stałym.

Silnik

Oryginalnie w zakładach produkcyjnych montowano silniki Mercedes D III i D IIIa, podobnie jak w modelu Albatros D III. W polskich samolotach oprócz wyżej wymienionych motorów występowały również Benz Bz IIIa o mocy 160 KM (118 kW) i Bz IV o mocy 200 KM (147 kW). Chłodnica w płacie górnym, przesunięta w prawo w stosunku do osi kadłuba.

Skrzydła

Oba płaty były skonstruowane identycznie jak w D III. Zmieniony został napęd lotek (zob. samolot SPAD VII C1).

Stery

Statecznik posiadały obrys bardziej owalny w porównaniu z wersją D III. Statecznik pionowy był zintegrowany z kadłubem. Konstrukcja sterów i stateczników oraz ich poszycie było identyczne jak w D III. Płoza ogonowa miała krawędź spływu nachyloną pod kątem 45^o.

Kadłub

Konstrukcja nie została zmieniona, w dalszym ciągu był półskorupowy, podłużnicowo - wręgowy. Zmienił się jego przekrój na bardziej owalny, co znacznie poprawiło aerodynamikę. Pokrycie w dalszym ciągu sklejkowe, a przy silniku aluminiowe. Za kokpitem zainstalowano owiewkę, która była zazwyczaj usuwana w celu poprawienia widoczności do tyłu. Podwozie także pozostało bez zmian.

Uzbrojenie

Identyczne jak w przypadku modelu D III.

* Zależnie od źródła.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego