Albatros D II

Był to samolot myśliwski konstrukcji inżynierów R. Thelena i R. Schuberta. Model D II stanowił rozwinięcie poprzedniej konstrukcji - myśliwca D I, opracowanego w 1916 i produkowanego w niewielkich ilościach (50 sztuk). D II skonstruowany został jeszcze w tym samym roku. Główne różnice pomiędzy wersją D I i D II polegały na modyfikacje płatów, a konkretnie na osadzeniu płata górnego znacznie niżej w modelu D II oraz zastosowaniu wsporników w kształcie "N" na mocowaniu z kadłubem (D I miał płat górny zamocowany na koźle w kształcie odwróconego "V", przez co widoczność przednia była ograniczona). W Albatrosie D II zrezygnowano również z chłodnic kadłubowych - bocznych, które zastąpiono jedną znajdującą się w baldachimie. W trakcie trwania I Wojny Światowej powstał około 275 egzemplarzy samolotu Albatros D II. Model ten, z pewnymi zmianami konstrukcyjnymi, produkowany był również w austriackich zakładach Oeffag pod oznaczeniem Oeffag (Oef.) D II.

Lotnictwo polskie było w posiadaniu tylko jednego samolotu typu D II, o nr 1765/16. Była to maszyna zdobyczna, pozyskana w Wielkopolsce i we wrześniu 1919 roku poddana remontowi w Stacji Lotniczej w Ławicy. Samolot ten po remoncie trafił do Szkoły Pilotów w Ławicy, a dalsze jego losy nie są znane. Jak podaje A. Morgała istnieje prawdopodobieństwo występowania drugiej maszyny D II. Samolot ten (nie posiadający numeracji) miał przejść remont połamanego kadłuba w Warszawie w kwietniu 1919 r. po kilku miesiącach samolot ten trafił z CSL do 59 Eskadry Breguetów. Jednak nie do końca jest pewne, czy rzeczywiście był to samolot typu D II, czy może D III (3207/17 - taki numer posiadał samolot remontowany w Warszawie, numer ten jednak należy do Albatrosa D III z Mokotowskiej Wyższej Szkoły Lotniczej).

Konstrukcja:

Albatrosy D II wyposażone były w silnik rzędowy Mercedes D III o mocy 160 KM (118 kW). Pierwsze egzemplarze fabryczne miały montowane chłodnice przykadłubowe umieszczone przed kabina pilota. W późniejszych modelach zastosowano chłodnicę w baldachimie. Komora płatów była jednoprzęsłowa, z dwoma parami słupków. Obydwa płaty osadzone były na dwóch dźwigarach. Mocowanie do kadłuba na wysokości baldachimu składało się ze słupków w kształcie litery "N". Kadłub półskorupowy, drewniany w części przedniej oprofilowany na owal, w środkowej i ogonowej boki były płaskie, a grzbiet i spód owalne. Podwozie klasyczne. Uzbrojenie samolotu składało się z 2 k. m. Spandau LMG wz.08/15, kal. 7,92 mm, z zapasem 500 naboi na lufę.

Dane taktyczno - techniczne:

Wymiary:
- Rozpiętość - 8,5 m
- Długość - 7,4 m
- Wysokość - 2,64 m
- Powierzchnia nośna - 24,5 m² (24,9 m² - T. Goworek)
Masa:
- Własna - 637 kg
- Użytkowa - 251 kg
- Całkowita - 888 kg (898 kg - T. Goworek)
Osiągi:
- Prędkość maksymalna - Vmax = 175 km/h (165 km/h - T. Goworek)
- Czas wznoszenia na 1000 m - 5 min
- Czas wznoszenia na 2000 m - 9 min i 10 s
- Pułap - 5200 m
- Zasięg - 230 km
- Czas lotu - 1,5 h

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego