Gotha G III i G IV

Obydwa modele zaprojektowane zostały przez Hansa Burkharda i Karla Rösnera w fabryce wagonów kolejowych Gotha, która na potrzeby wojny do 1915 r. produkowała samoloty bombowe. Wersja G III do służby weszła w październiku roku 1916, a wersja rozwojowa tego samolotu - G IV, różniąca się m.in. poszyciem i układem lotek, trafiła na front w lutym roku następnego. Lotnictwo niemieckie wykorzystywało maszyny te do wypadów niszczycielskich dziennych i nocnych na Anglię, oraz na Bałkanach. Samoloty te latały również w barwach austro - węgierskich, gdzie brały udział w nalotach bombowych na Froncie Włoskim. Oprócz zakładów Gothaer Waggonfabrik A. G. Gotha, samoloty te na licencji produkowane były także w zakładach: LVG (Luft Verkehrs G.m.b.H. oraz Siemens Schuckert Werke G.m.b.H. Powstało tylko około 25 sztuk w wersji G III i około 230 w wersji G IV.

Lotnictwo polskie posiadało 1 samolot Gotha w wersji G III oraz 4 egzemplarze G IV. Wszystkie samoloty stanowiły zdobycz wojenną. Bojowo służył tylko jeden samolot G IV o nr 213/17, któremu zmieniono numerację po przeglądzie w Ławicy na 100/17. Samolot ten trafił do 21 EN w kwietniu 1920 r. Od końca maja do początku sierpnia tegoż roku maszyna ta w eskorcie Fokkerów D VII z 15 EM nękała wojska bolszewickie niszcząc m.in. pociągi pancerne, większe zgrupowania wojsk i zaplecze logistyczne wroga. W 21 EN załogę samolotu stanowili głównie por. pil. L. Rayski i por. obs. Cz. Filipowicz. Od lipca 1920 r. samolot ten przekazany został pod skrzydła 6 EW stacjonującej we Lwowie. W eskadrze tej załogę stanowili por. pil. Ludwik Idzikowski i ponownie por. obs. Cz. Filipowicz. W dniu 31 sierpnia 1920 r. podczas lotu próbnego doszło do kraksy podczas lądowania, w wyniku której oderwane zostało podwozie. We wrześniu samolot odesłano od składnicy w Poznaniu. Pozostałe samoloty, które znajdowały się w Ławicy zostały rozebrane na części.

Konstrukcja:

Samolot bombowy, dwusilnikowy, trzyosobowy (pilot, strzelec, bombardier), dwupłatowy o konstrukcji mieszanej ze znaczną przewagą drewna, z kabinami odkrytymi oraz podwoziem stałym.

Silniki

Dwa razy Mercedes D IVa o mocy 260 KM (191 kW), stosowano również Daimler - o takiej samej mocy, Hiero o mocy 230 KM (169 kW) i rzadko Maybach IVa o mocy 183 kW. Podobnie jak w przypadku samolotów bombowych Friedrichshafen zastosowano chłodnice czołowe i śmigła w układzie pchającym. W kadłubie umieszczono dwa zbiorniki paliwa o pojemności 275 dm³ każdy, a dodatkowy zbiornik opadowy umieszczony u nasady górnego lewego skrzydła miał pojemność 70 dm³. żbiornik oleju o pojemności 60 dm³.

Skrzydła

Płaty trójdzielne, dwudźwigarowe. Dźwigar dla skrzydła środkowego wykonany był z rur stalowych, reszta drewniana. Komora płatów była wieloprzęsłowa. Skrzydło środkowe wąskie dla pomieszczenia śmigieł. Oba płaty miały dość duże wydłużenie: dla górnego l = 11,0, a dla dolnego l = 10,2. Płaty miały poszycie płócienne. Lotki osadzone były na obu płatach tylko w wersji G IV i miały kompensację rogową.

Stery

Spawane z rur stalowych i w poszyciu płóciennym. Stateczniki posiadały usztywnienie w postaci zastrzałów.

Kadłub

Konstrukcji kratownicowej wykonanej z drewna. Od przodu do połowy długości kadłuba, oraz na grzbiecie pokryty był sklejką, reszta płótnem. Wersja G IV w całości pokryta była sklejką. Podwozie składało się z dwóch podwójnych kół oraz płozy ogonowej.

Uzbrojenie

Na przodzie i grzbiecie kadłuba dwa ruchome k. m. Parabellum wz.14, kal. 7,92 mm strzelca i bombardiera. W obydwu modelach dla tylnego strzelca zaprojektowano ukośny tunel zapewniający dodatkowo pole ostrzału od spodu, gdzie kąt ostrzału wynosił 25^o w płaszczyźnie prostopadłej (bocznej) i 60^o w równoległej do osi kadłuba. Łączny ładunek bomb wynosił 300 - 500 kg. Bomby zawieszone były pod kadłubem. W kabinie bombardiera (pierwsza patrząc od dziobu) umieszczony był celownik bombardierski (luneta celownicza) Goerz.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego