Friedrichshafen G III i G IIIa

Seria G III stanowiła koncepcję bombowców nocnych dalekiego zasięgu. Friedrichshafen G III opracowany został w roku 1916 przez inżyniera T. Kobera, pracującego w zakładach Flugzeugbau Friedrichshafen. Wersja G III wprowadzona została do służby z początkiem roku 1917, a G IIIa jakiś czas później. Obydwa modele różniły się między sobą przede wszystkim usterzeniem - G III posiadał standardowe: jeden statecznik pionowy i klasycznie dwa poziome, G IIIa miał stateczniki "komorowe" - podwójne pionowe i podwójne poziome (dwupłatowe, jak HP O/400). Samoloty te w lotnictwie niemieckim wykorzystywane były od połowy 1917 r. do nalotów niszczycielskich na Francję i Belgię, a także, choć rzadko, do wypadów nad Anglię. Powstało około 270 sztuk w wersji G III i około 100 G IIIa. Samoloty te produkowane były oprócz zakładów macierzystych w wytwórniach Hanseatische Flugzeugwerke i Daimler Motoren Gesellschaft.

W omawianych latach w lotnictwie polskim znalazły się trzy maszyny serii G, jedna w wersji G III i dwie G IIIa. Samolot o nr D.72 (G IIIa) pochodził z zakupu w Gdańsku i został odebrany w Pucku 2 września 1920 r., pozostałe były maszynami zdobycznymi. Oba zdobyczne samoloty o nr 506/17 (G III) i 511/17 (G IIIa) pozyskane zostały w Małopolsce Wschodniej, gdzie musiały przymusowo lądować (wykonywały kursy pomiędzy Berlinem, Wiedniem i Podolem). Oba samoloty trafiły początkowo do Lwowa, a następnie przetransportowane zostało do SL w Ławicy, gdzie miały zostać wyremontowane. G IIIa (511/17) przydzielony został do 21 EN i trafił na Front Południowy. Na samolocie tym załoga w składzie mjr pil. Ludomił Rayski, por. obs. Czesław Filipowicz i strzelec kpt. mech. uzbr. Adam Śmigielski wykonała lot niszczycielski na opanowaną przez bolszewików stację kolejową w Żmerynce w dn. 11 października 1920 r. Zrzucono wówczas około 400 kg bomb powodując liczne zniszczenia. Samolot ten brał również czynny udział w walkach w okolicach Lwowa i Tarnopola do końca wojny polsko - bolszewickiej. Dnia 16 listopada 1921 r. przetransportowany został do Ławicy, gdzie z powodu znacznego zużycia został rozebrany na części dla pozostałych maszyn. Drugi zdobyczny samolot po remoncie w Ławicy otrzymał nowy nr 354/17 i zatrzymany został w rezerwie. Od dnia 20 października 1920 r. zdemontowany płatowiec oddano na skład. Ponownie zmontowany został dopiero w roku 1925, a w styczniu roku następnego nastąpił jego oblot. Samolot trafił do 3 Pułku Lotniczego, do Sekcji Ćwiczeń, gdzie znajdował się przez kilka sezonów. Jedyny zakupiony samolot nr D.72, po odebraniu go przez eskadrę Ochotniczą z Poznania, po dwóch dniach przeglądu odleciał w kierunku Poznania, a dalszy jego los nie jest znany.

Konstrukcja:

Samolot bombowy, dwusilnikowy, trzyosobowy (pilot, strzelec, bombardier), dwupłatowy o konstrukcji mieszanej ze znaczną przewagą drewna, z kabinami odkrytymi oraz podwoziem stałym.

Silniki

Mercedes D IVa o mocy 260 KM (192 kW) umieszczone pomiędzy płatami, po obu stronach kadłuba. Dwa śmigła w układzie pchającym. Przed silnikiem umieszczona była chłodnica czołowa.

Skrzydła

Płaty trójdzielne, dwudźwigarowe. Dźwigar dla skrzydła środkowego wykonany był z rur stalowych, reszta drewniana. Komora płatów była wieloprzęsłowa. Skrzydło środkowe bez skosu i wzniosu, wąskie dla pomieszczenia śmigieł. Skrzydła zewnętrzne skośne i o lekkim wzniosie. Oba płaty miały dość duże wydłużenie: dla górnego l = 9,82, a dla dolnego l = 8,3. Płaty miały poszycie płócienne. Lotki osadzone były na obu płatach i miały kompensację rogową.

Stery

G III usterzenie klasyczne, płaskie (bez profilu aerodynamicznego). Pojedynczy statecznik pionowy podparty zastrzałami. Wersja G IIIa miała stateczniki "komorowe". W obydwu typach stery spawane były z rur stalowych.

Kadłub

Konstrukcji kratownicowej wykonanej z drewna. Od przodu do połowy długości kadłuba, oraz na grzbiecie pokryty był sklejką, reszta płótnem. Podwozie główne składało się z dwóch podwójnych kół amortyzowanych sprężynami spiralnymi oraz płozy ogonowej. Na przodzie kadłuba zamocowano pomocnicze koło zabezpieczające kadłub i ładunek bomb pod nim przy starcie i lądowaniu.

Uzbrojenie

Na przodzie i grzbiecie kadłuba dwa ruchome k. m. Parabellum wz.14, kal. 7,92 mm strzelca i bombardiera. Łączny ładunek bomb wynosił 500 kg, z czego 100 kg umieszczone było w komorze bombowej w kadłubie, a pozostałe 400 kg podczepiano pod kadłubem.

Wyposażenie dodatkowe

Reflektor w krawędzi natarcia płata górnego, pomocny przy lądowaniu w nocy.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego