Caudron G III E2

Samolot G III E2 powstał we francuskiej wytwórni Avions Rene Caudron w roku 1914. Konstruktorami byli bracia Gaston i René Caudron. W czasie I Wojny Światowej, a zwłaszcza w początkowej jej fazie samolot ten wykorzystywano jako obserwacyjny oraz do kierowania ogniem artyleryjskim, lekki bombowy lub dywersyjny (przerzucanie agentów za linię wroga). Maszyny te nosiły oznaczenie G III A2. Już w połowie 1916 r. samolot ten wycofano z pierwszej linii frontu - wynikało to z tego, że maszyny G III A2 były zbyt powolne i przede wszystkim nieuzbrojone. Bez możliwości obrony ani ucieczki samolot nie mógł wykonywać dalekich lotów wywiadowczych w głąb terytorium przeciwnika, mimo że charakteryzował się dość długim czasem lotu (4 h). Po wycofaniu z frontu samoloty te służyły jako maszyny szkolne oznaczone jako G III E2 do nauki pilotażu. Płatowiec wykazywał dobre właściwości lotne i był popularny wśród pilotów. Wersja szkolna występowała jako samolot jedno- i dwu sterowy - Mono Commande E2MC - jednoster, Double Commande E2DC - dwuster. Samolot ten w kilku wersjach produkowano do końca 1919 r. Powstało około 3000 sztuk Caudron'a G III.

Po raz pierwszy polscy lotnicy szkolili się na tym typie samolotu w roku 1918 we Francji w miejscowości Longvie. Na początku roku następnego również w Polskim Obozie Lotniczym w Pau, gdzie komendantem był kpt. pil. J. Kossowski. Na terenie państwa polskiego pierwsze samoloty znalazły się we Francuskiej Szkole Pilotów. 21 sztuk przyjechało koleją na lotnisko Mokotowskie dnia 12 maja 1919 r. 10 maszyn było w wersji jednosterowej, 10 dwusterowej i 1 w wersji łącznikowej. Od 3 czerwca tegoż roku rozpoczęły się szkolenia na Caudron'ach. Piloci po ukończeniu kursu dosiadali zazwyczaj Nieuport'ów. W roku 1920 i 1921 zakupiono jeszcze w sumie 30 sztuk G III (w dwóch partiach: 1920 - 20 i 1921 - 10) - były to zakupy prywatne. Po przekształceniu Francuskiej Szkoły Pilotów na Wyższą Szkołę Pilotów w Warszawie samoloty Caudron nadal służyły szkoleniu pilotów. Później szkołę przeniesiono do Dęblina (1 czerwca 1920 r.), a następnie do Bydgoszczy. 30 czerwca 1922 r. w bydgoskiej szkole znajdowało się 36 sztuk tych samolotów. W dalszych latach ich eksploatacji podjęto budowę elementów płatowca celem utrzymania ich liczebności. W Centralnych Zakładach Lotniczych budowano min. gondole, skrzydła (posiadały lotki - oryginał był ich pozbawiony), kadłuby i śmigła. Po kilku latach doszło do tego, że samoloty Caudron z oryginalnych części posiadały tylko silnik, a cała reszta części wykonana była w Warsztatach Centralnych Zakładów Lotniczych. Samoloty znajdowały się na wyposażeniu Aeroklubów. Ostatnie egzemplarze G III wycofano dopiero na początku 1933 r.

Konstrukcja:

Samolot rozpoznawczo - szkolny, bezkadłubowy, konstrukcji drewnianej w układzie półtorapłatowym, jednosilnikowy, jedno lub dwumiejscowy z kabinami odkrytymi i podwoziem stałym.

Silnik

Rotacyjny, z tłokami w układzie gwiazdowym Le Rhone o mocy 80 KM (59kW), lub Anzani o mocy 100 KM. Śmigło dwułopatowe, ciągnące. Zbiornik paliwa 165 dm³, znajdował się w gondoli. Osłona silnika wykonana była w kształcie podkowy i zakrywała cylindry tylko od góry.

Skrzydła

Płaty dwudźwigarowe, komora płatów była trójprzęsłowa, płat górny połączony był z dolnym za pomocą dwóch par stojaków i zastrzałów łączących na krańcach płatów. Skrzydła z rodzimej wytwórni na były zaopatrzone w lotki, pilot za pomocą linek naciągał elastyczne końcówki górnego płata. Skrzydła wykonane w Warsztatach Centralnych Zakładów Lotniczych posiadały lotki na górnym płacie. W wersji Francuskiej skrzydła pokryte płótnem były tylko od góry, w wersji polskiej pokryte z obu stron.

Stery

Statecznik poziomy połączony z ramą w dwóch punktach, statecznik pionowy podwójny, kryty płótnem.

Kadłub

Rolę kadłuba pełniła gondola i płaska rama łącząca usterzenie ogonowe. Gondola zawierała w sobie układ silnikowy, kokpity załogi oraz zbiornik paliwa. Cała konstrukcja celem usztywnienia została wykrzyżowana drutem stalowym. Podwozie stałe podwójne i amortyzowane sznurem gumowym, rolę płozy ogonowej odgrywała podłużnica kadłubowa na całej długości belek.

Uzbrojenie

Brak.

Dane taktyczno - techniczne:

Wymiary:
- Rozpiętość - 13,4 m
- Długość - 6,4 m
- Wysokość - 2,55 m
- Powierzchnia nośna - 27,0 m²
Masa:
- Własna - 446 kg
- Użytkowa - 290 kg
- Całkowita - 736 kg
Osiągi:
- Prędkość - Vmax = 115 km/h
- Prędkość przelotowa - Vp = 85 km/h
- Czas wznoszenia na 2000 m - 20 min
- Czas wznoszenia na 3000 m - 32 min
- Pułap - 3100 m
- Zasięg - 340 km
- Czas lotu - 4 h

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego